اخبارسینمای مستندفضای مجازی
صادق فرامرزی: «اعتراض خاموش» تابوهای رایج را کنار می‌زند
مستند اعتراض خاموش یک گام ابتدایی است، یک سوال ساده که تا رسیدن به جوابش می‌توان سال‌ها منتظر ماند و تفکر کرد، اما پنجه‌ای است که بر صورت پیشفرض‌های ابتدایی می‌افتد.
به گزارش بلاگ سینمامارکت، صادق فرامرزی نویسنده و منتقد سینما در صفحه اینستاگرام خود در نقد مستند «اعتراض خاموش» نوشت:
۱- ساده‌سازی پیشفرض‌ها نخستین مرحله برای جهل عمومی هر جامعه‌ای است، جامعه‌ای که در آن همه مردم جواب همه اتفاقات را می‌دانند جامعه‌ای خطرناک است، جامعه‌ای که پیچیده‌ترین اقدامات به ساده‌ترین دلایل مورد قضاوت می‌گیرند. فریاد یک فرد علیه شکاف طبقاتی با برچسب حسودی به ثروتمندان مواجه می‌شود، اعتراض یک نفر به اجباری بودن سبک پوشش اینگونه قضاوت می‌شود که خودش به دنبال فسق و فحشا می‌گردد، جوانی که هزاران کیلومتر دورتر از خاک وطن به مصاف دشمن می‌رود متهم به جنگیدن برای دریافت وام و رانت می‌شود و حق بدهید که در چنین جامعه‌ای، با جواب‌های از پیش آماده برای اقدامات پیچیده، سخت می‌شود انتظار آن را داشت که کسی به خود شهامت فکر کردن بدهد. پس اگر بپرسی چرا یک نفر خودکشی کرده؟ احتمالا در کسری از ثانیه می‌شنوی که از شدت بی‌غمی، بی‌ایمانی یا حماقت بوده چه کسی حاضر است به خود تلنگر بزند که دست کشیدن یک فرد از جانش می‌تواند معلول ده‌ها عامل بیرونی بوده باشد؟
۲- مستند اعتراض خاموش یک گام ابتدایی است، یک سوال ساده که تا رسیدن به جوابش می‌توان سال‌ها منتظر ماند و تفکر کرد، اما پنجه‌ای است که بر صورت پیشفرض‌های ابتدایی می‌افتد و این سوال را طرح می‌کند که خودکشی دقیقا چه شکلی از اعتراض اجتماعی است؟ الگوی خودسوزی مقابل اطرافیان، خفه کردن خود در یک معبر پر تردد عمومی و… همه نشانه‌هایی از اعتراضی ممتد است که فرد معترض با حذف خود دیگران را به میدان می‌کشاند… یک شورش اجتماعی است با فریادی سرشار از سکوت!
۳- خودکشی همانند خیلی از آسیب‌های اجتماعی در زرورقی از تابوهای سنتی عمدتا مورد انکار قرار گرفته است و کمتر کسی دغدغه مطالعه موردی آسیبی که قربانیانش تا قبل از قربانی شدن به چشم نمی‌آیند را پیدا نمی‌کند. “اعتراض خاموش” اما یک گام به جلو می‌رود و با عبور از تابوهای رایج در کنار طرح مساله این آسیب اجتماعی و قبولاندن فرض اعتراضی این عمل به دنبال پاسخی در چیستی و چرایی‌اش می‌گردد. روایت اثر خود را ناظری بی‌طرف و خنثی نشان نمی‌دهد، طرح مساله می‌کند و گام به گام اعتراض خود را به رواج این سبک اعتراض بیان می‌دارد. “اعتراض خاموش” نه بی نقص و کامل است و نه در پایان ابتر می‌ماند، یک هشدار فعالانه است و در جایگاه خود اعتراضی خاموش به جامعه‌ای است که سعی می‌کند با پیشفرض‌های ساده قضاوت کند و حوصله تمرکز بر ابعاد پنهان حوادث را ندارد.
